Frankfurt
Ik geloof niet dat iemand deze blog al leest, dus ik kan het hier wel zeggen: als alles goed gaat krijgt Aniek een broertje of zusje. Het was best een verrassing, maar wel de bedoeling. Een leuke verrassing dus, ook zoals we het ontdekten: op onze kamer in Hotel Steinberger in een besneeuwd Frankfurt, terwijl Aniek bij opa en oma logeerde. Via broerlief konden we supervoordelig in dit 5***** hotel terecht. In plaats van lekker doorzakken in de kroeg werd het dus cola drinken en superdeluxe gezond ontbijten. Verwonderd rondlopen tussen wolkenkrabbers en kerstbomen. Toch is het idee niet half zo maf als het vorige keer was. We weten wat ons te wachten staat. Min of meer. Geweldig om je voor te
stellen dat er nu nog niet eens een hartje klopt en er over twee en half jaar zo'n koter als Aniek rondloopt. Aniek wordt een grote zus. Vreemd om je voor te stellen dat er nog een ander product van onze genen mogelijk is. Het schijnt toch echt zo te zijn. Aniek biedt ons een heel ander perspectief op het wezentje dat zich in Ediths buik ontwikkelt en dat wezentje geeft ons een heel ander perspectief op zijn grote zus. Eerst nog maar even afwachten of alles goed gaat. Ik herinner me dat ik me op mijn kamertje op de Hugo de Grootstraat met de eerste echo van Aniek op het beeldscherm zat te verwonderen. Toen begon het te leven. Dat duurt nog minstens een week of vijf. Voorlopig kan ik er nog niet echt bij.
Ook slapen
Vooralsnog is Aniek de moeilijkste niet wat slapen betreft. Vanavond ook weer: heeft mevrouw net haar pyjama aan, zit je rustig het eerste van een hele stapel boekjes met haar te lezen, vraagt ze doodleuk zelf permissie om ook naar bed te gaan zodra ze ook maar een konijn met pyjama ziet: "Ook japen?" Prima, ook al had ze het ook nog best een half uur mogen rekken. Pak Teigetje maar, geef mama een kus en op naar boven. Dat gaat allemaal heel opgewekt en nog boordevol energie. Net als het beklimmen van de trap, waarbij ze geen enkele hulp meer verdraagt, behalve dan bij het tellen van de treden.
Het bedritueel is verder ook met een minuutje of twee voltrokken. Teigetje wordt alvast door de tralies van het ledikantje gegooid, meestal onder het mompelen van "hoppakee" of tegenwoordig ook wel eens iets dat op "welterusten" lijkt. Rest alleen nog een rondje langs de wanden. De vier schilderijtjes van achtereenvolgens een kikker, een kameleon, een kikker en een gekko, waarvan de laatste een fijne natte kus op het lijstje krijgt. De grote gele zon met het beetje enge gezicht. De Thaise mobiel met papieren olifantjes waarvan ze heel voorzichtig de onderste pakt en een kus op de slurf geeft. De vier bevertjes en de maan hoeven al niet meer gegroet of geteld te worden. Alleen papa krijgt nog een kus nadat hij haar onder het nodige gegiechel in haar slaapzakje heeft gewormd.
Straks nog even ontroerd bij haar bedje staan - veel te kort. En morgen worden we ergens tussen 8 en half 9 gewekt door haar voorzichtige gezing, getel of haar minder voorzichtige "Uit!".
Maan kijken
Aniek is dol op de maan. Regelmatig klinkt het "Maan kijken?" als ik met haar naar buiten stap of als ze haar in een boekje tegenkomt. En als we de maan dan aan de hemel zien staan is het al gauw "Maan ingen?" en daar gaan we weer: "In de maneschijn, in de maneschijn..."
Soms wijst ze ook in boekjes of in de lucht de zon aan als de maan. Vooral als die door de wolken schijnt. En dan zeggen we consequent dat dat de zon is. De sterren heb ik ook al aangewezen. Nu nog uitleggen dat dat ene lichtje geen ster is maar een planeet.
Natuurlijk heeft ze nog geen benul van de betekenis van de maan, van de woorden van Neil Armstrong, de werelden erachter of eventuele romantische associaties. Voor haar part is het de weerspiegeling van een lamp in het raam. Maar misschien onderschat ik haar daar wel mee. Hoe groot is haar wereld? Zijn al haar woorden maar Pavlov-reacties op een beeld? Poes, appel, auto. Nee, ook op situaties en verlangens: mama niet, beer mee, paardje toe."Maan kijken", het is een mijlpaaltje zoals alle andere woorden die ze leert en waarmee ze langzaam haar wereld groter maakt. Maar het begrip van het ding maan is voor haar nog net zo ver als voor mij dat van iatrogene teratogenese. Om maar wat te noemen.
Bunzlog?
Bunzlog ja. Bunz was al tijdens de zwangerschap de werknaam van Aniek. Als er in Edith's buik beweging was riepen we vrij naar De Dierenwinkel "De bunzing is wakker". En nog steeds hebben we het regelmatig over de bunzing als we Aniek bedoelen en dat is compleet niet oneerbiedig bedoeld.
We zijn begonnen
Het voelt een beetje als een jaar of 20 geleden, toen ik voor het eerst in mijn dagboek schreef, dat inmiddels trouwens 'incidenteel dagboek' heet en dat is geen woord te veel gezegd, hooguit het tweede. Vandaar dat ik maar eens aan een digitale versie begin. Wie weet voel ik me nu meer geroepen om de boel een beetje bij te houden.
Zo veel te klagen en bepeinzen als destijds is er gelukkig niet meer. Des te meer te bewaren voor en over het nageslacht. Want ik zal maar vast waarschuwen: dit wordt één groot feest van vertedering, sentiment en 'och, kijk nou eens wat ze kan'.
Ik vind het zo bijzonder om de ontwikkeling van een mensenkind van dichtbij mee te maken, dat ik het niet zo vlug voorbij wil laten gaan als het nu gaat. Ik heb gewoon zin om af en toe wat langer stil te staan bij de manier waarop ze in haar bedje ligt, onze belevenissen op de fiets, haar ontdekking van de wereld en de woorden die daarbij horen.
stellen dat er nu nog niet eens een hartje klopt en er over twee en half jaar zo'n koter als Aniek rondloopt. Aniek wordt een grote zus. Vreemd om je voor te stellen dat er nog een ander product van onze genen mogelijk is. Het schijnt toch echt zo te zijn. Aniek biedt ons een heel ander perspectief op het wezentje dat zich in Ediths buik ontwikkelt en dat wezentje geeft ons een heel ander perspectief op zijn grote zus. Eerst nog maar even afwachten of alles goed gaat. Ik herinner me dat ik me op mijn kamertje op de Hugo de Grootstraat met de eerste echo van Aniek op het beeldscherm zat te verwonderen. Toen begon het te leven. Dat duurt nog minstens een week of vijf. Voorlopig kan ik er nog niet echt bij.
