Ik weet niks om te doen
Aniek deed het al langer. Met afhangende schoudertjes en sippe blik voor je gaan staan en roepen: ik weet niks om te doen. Waarna je het hele scala aan opties waar je zelf niet bij ingeschakeld hoeft te worden weer op kunt rakelen: "Je kunt knutselen, tekenen, kleuren, kleien, met de strijkkralen, met de pinnetjes, een puzzel maken, met de lego, met de playmobil, met de little petshops...", desgewenst gevolgd door nog een hele reeks al dan niet vanaf het begin verguisde kado's.En zoals het een volgzame broer betaamt, heeft Simon ook dit gedrag overgenomen van zijn zus. Alleen zijn timing laat nog wat te wensen over. Soms loopt hij inderdaad wat verloren rond op het moment dat hij met bijpassend beteuterde stem en neergeslagen oogleden zegt: "Ik weet niks om te doen". Maar meestal klinkt het op uiterst merkwaardige momenten. Ligt ie op de commode: "Ik weet niks om te doen". Zit ie eindelijk lekker te eten: "Mama, ik weet niks om te doen". Ligt ie doodmoe in bed: "Ik weet niks om te doen". Zit ie in bad met water te spelen: "Ik weet niks om te doehoen". Rijdt ie op de vlonder van de tuin met afwezige blik rondjes op zijn veels te kleine en allang ontgroeide driewieler: "Ik weet niks om te doen."
Laatst flikte hij het zelfs boven op een glijbaan met overal om hem heen leeftijdgenootjes, speeltoestellen, schepjes en emmertjes: "Papa, ik weet niks om te doen." Eenmaal thuis zat hij een tijdje bedachtzaam voor zich uit te staren en voelde ik hem al weer aankomen: "Papa..." Maar nee, hij had in de speeltuin bij een ouder jongetje iets erg indrukwekkends gezien. "Papa, ik wil ook zo'n tractor als die andere mens heeft, net als die ik niet heb. Mag dat?"
gepost door Marc ter Horst @ 20:51
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage