Baby weest
Zo, 't is lekker koud in 't land. Net toch maar even mijn rondje door de polder gefietst om de computerdufheid van me af te schudden. Lekker met de ipod onder de muts tegen de wind in trappen. Bij 't gemaal staan al twee jochies op het ijs. Veelbelovender zijn de jongens die ik vanaf de dijk zie. Ze steken zo de dichtgevroren Strang over, de aangewezen plek om hier te schaatsen. Misschien gaat het van het weekend wel lukken. Lekker deel uitmaken van het Hollands landschap waar ik inmiddels al zo vaak langs ben gefietst. Hopelijk wel met wat minder wind.Aniek vlogen gisteren al de zorgvuldig opgedrongen staartjes uit het haar toen we de deur uitstapten op weg naar de auto. Ik vertelde haar dat we naar de vorige week geboren baby (Juul) van Wibe toe gingen en de hele weg had ze het nergens anders over. "Baby toe?" "Ja, baby toe". Eenmaal binnen was ze minstens zo gefascineerd door het kleine wezentje als ik. Of misschien kwam het wel vooral door de nieuwe omgeving waarin ze terecht kwam. In elk geval zei ze 's avonds tot twee keer toe "Baby weest". Dus het was kennelijk indrukwekkend genoeg om de verleden tijd maar eens van stal te halen.
Loekie zoeken
Gisteren met wantjes aan, muts op, sjaal om en oud brood onder snelbinders 
richting de polder. Lang geleden dat we bij Loekie (hiernaast op archiefbeeld) zijn geweest, maar al vanuit de verte vrees ik dat het eindelijk zo ver is. Een tijdje terug kwam de eigenaar van Loek met auto en al naar me toe terwijl we haar traditiegetrouw brood stonden te geven. Eerst vroeg ie heel stoer of we geen hele broden voor zijn knol hadden en even later vertelde hij dat ie binnenkort zou verhuizen omdat ie na 3/4 jaar zijn hele weiland wel zo'n beetje had leeggegraasd. Nu was het dus eindelijk zo ver. "Loekie niet, Loekie weg".Tja, dan maar doorgefietst naar die vage paardengestalten waarvan ik vanaf hier eigenlijk al wel zie dat ze veel te elegant zijn om Loekie te kunnen zijn. Het brood lusten ze wel, maar de "klik" ontbreekt. Volgende keer gaan we gewoon weer op zoek naar Loek. Dat is nu wat te hoog gegrepen. Er waait een ijzige wind en Aniek heeft d'r handjes al weer uit de wanten gewurmd. Bovendien wil ze eigenlijk gewoon lopen, een eigenaardige traditie die ze zich heeft aangeleerd elke keer na het voeren.
Neeneenee
Gisteren voor het eerst met de bus. Ik dacht da's wat relaxter dan met buggy aan de fiets geknoopt over de brug. En leuk voor Aniek natuurlijk. Niet dus. Wachten bij de halte deed ze gelaten en geduldig, maar op het moment dat ik haar in de bus tilde was het NEENEENEE en tranen met tuiten. Zo bleef het de hele weg, die overigens niet lang duurde. Eenmaal uitgestapt was alles dan meteen weer in orde, zong mevrouw half Xenos bij elkaar en stapte al appelsapappelsapappelsap roepend Lux binnen. Op de terugweg was de paniek weer evengroot. Niet echt een succes dus, maar wel een mijlpaal in een peuterleven, zoals ze die ochtend misschien nog wel een belangrijker mijlpaal had. We liepen van de dierenweide naar de Posthoek (een postkantoor mogen ze het waarschijnlijk niet noemen hier) en tussen stoep en tuin was een laag bakstenen muurtje. Ze keek me aan met een 'ik durf het bijna niet te vragen'-blik en ja hoor, even later liep ze toch maar mooi voor het eerst van d'r leven aan de hand van papa over een muurtje.
