We lijken Linus wel
"We lijken Linus wel", zei Aniek de eerste keer dat we haar met de slee naar school brachten. Ik kan me al nauwelijks meer voorstellen dat we het ooit anders deden. De sneeuw heeft de hele suffe weg naar school veranderd in een telkens weer verrassend sfeervol mini-avontuur. Hoe koud het ook is, hoe irritant om steeds de wantjes weer over de kromme vingertjes aan te doen en hoe vaak Simon ook roept "Niet zo hard!" terwijl zijn zus roept "Harder!".De singel aan de overkant waar we vroeger hooguit wel eens verveeld eendjes gingen voeren verandert elke dag in een feestelijk Breugheliaans toneel waar we bekende en onbekende vinexgenoten op schaatsen en sleeën tegenkomen. Zelfs onze bloedeigen dochter stond er al een paar keer met haar wankele beentjes achter een stoel op de schaatsen. Minstens zo aandoenlijk om te zien was hoe ze met haar vrolijke muts op tussen twee vriendinnen op de slee van de helling af het ijs op scheurde, steeds weer opgewonden kreten slakend en met immer roder wordende wangen.
Toen de sneeuw net gevallen was beloofde ik Simon dat we een sneeuwpop gingen bouwen. De teleurstelling dat de sneeuw niet pakte was snel vergeten, want sneeuw gooien, sneeuw eten, sleetje rijden en over het ijs naar de brug lopen biedt genoeg compensatie. En laten we eerlijk zijn: we hebben in de herfst al eens een prachtige sneeuwpop gemaakt, hoe snel die ook gesmolten was. Dus waarom zouden we onze kinderen nog vertellen dat de winter echt niet altijd is zoals de boekjes van Kikker en anderen ons willen doen geloven?
gepost door Marc ter Horst @ 21:02
1 reacties:
Het klinkt geweldig!
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage