Hoe hebben de mannen dat gemaakt?
Ik wou dat ik vroeger wat beter had opgelet als er bij het programma met de muis weer een lopende band in beeld kwam of een beitel met houtkrullen. Aniek wil van alles weten hoe het is gemaakt. Zitten we thuis aan tafel: "Hoe hebben de mannen mijn stoel gemaakt?" Dan mompelen we iets over hout en schroeven en verf. Eet ze een koekje of danoontje: "Hoe hebben de mannen dat gemaakt?" Dan zeggen we iets over deeg en eieren en koeien.Is ze in de speeltuin: "Hoe hebben de mannen de glijbaan gemaakt?" Ongeveer hetzelfde als jouw stoel.
Het begon volgens mij toen we op weg naar opa en oma weer eens onder de ovatonde door reden: "Hoe hebben de mannen die brug gemaakt?" Dat heb ik kennelijk wel aanstekelijk uitgelegd, want ze wilde meteen "bruggenman" worden. "Mag dat?" Tuurlijk. Maar inmiddels is dat alweer veranderd in brandweerman, rechter(!), danseres, kermisman en vogelman (de man die de vogels in de volière achter de dierenweide wél mag voeren).
Salamanders zijn heel vrolijk
"Salamanders zijn heel vrolijk.Salamanders zijn heel vreemden soms zijn ze hun mama kwijt".Haar zelfbedachte liedje vat het wel zo'n beetje samen. Ze zong het toen we gisteren maar weer eens met laarzen en schepnet naar de wadi liepen om watervlooien te vangen. En natuurlijk alle andere slootzooi die daar bij komt kijken. Vorige week kwamen we in de speelgoedwinkel eindelijk een schepnetsetje (met loep, kompas en pincet voor nog geen 4 euro) tegen en dus moest mevrouw meteen gaan vissen vangen. Die vissen vielen een beetje tegen, maar om de twee scheppen zat er wel een piepklein salamandertje bij met nog uitwendige kieuwen. Al te zeldzaam zullen ze dus vast niet zijn. Daarom hebben we nu op de tuintafel een afwasbak vol slootwater, kroos, slakjes, bloedzuigers, salamandertjes en genoeg stenen om te zorgen dat ze hun amfibiïgheid kunnen uitleven, als het eenmaal zover is. Na een tijdje werden de beestjes erg timide. Honger dachten wij. En omdat de stukjes brood die Aniek ze voerde niet echt aansloegen zijn we maar eens met een oude panty watervlooien gaan vangen. Als echte rovers vlogen ze erop af. En nu wandelen we bijna elke dag naar de wadi om nieuw leven voor ze te vangen. Benieuwd of we hun eerste stap op de stenen nog mee gaan maken of dat ons schuldgevoel toch gaat winnen. Ze zijn uiteindelijk wel hun mama kwijt.
