Mijn meertje
Met de kids gaat alles voorspoedig, maar laat ik het nu eens lekker over mijn meertje hebben. Van de week ben ik er waarschijnlijk voor t laatst dit jaar geweest. Op ons traditionele fietstochtje door de polder komen we er elke keer langs. Vanaf het fietspad is het een onooglijk watertje waar af en toe wel eens wat Bemmelaren en honden in duiken. Vorig jaar vond ik een paadje waarover je aan de verre kant van het meertje kunt komen, niet ver van de plek waar we van de winter nog schaatsten. Daar is een klein strandje wat ik altijd voor mezelf heb en waar ik ongezien in mijn blote kont het water in kan duiken. Het water is er kristalhelder en met een beetje moeite kan ik me een jongeling uit een Zweedse film of een Hesseboek wanen, die op zwoele dagen de onmetelijke natuur inwandelt en met een korenaar op zijn lippen de verte in staart. Met dit verschil dan dat ik in de verte de boten op de Waal, de fietsers op de dijk en de zandwagens bij de baggermachine kan zien en horen. Maar wat wil je op een kwartiertje fietsen van huis? Van de week had ik er een ontmoeting met een forse vis, waarschijnlijk niet inheems, want oranje met wit. Hij dreef wat vlak bij het strand. Als ik erheen liep zwom hij weg, zo langzaam dat ik met hem op kon lopen. Dat soort avonturen dus. Mag ik toch ook best vertellen als er geen bunz bij is?
Broertje
"Mag ik bij mijn broertje kijken?" Al de eerste keer dat ze het zegt klinkt het ongeduldig. Ze pakt het wanstaltige krukje dat ze bij Blokker heeft gekocht, sleept hem mee naar het wiegje en klimt erop. "Simon slaapt". Ze gooit nog een knuffel bij hem in (gelukkig geen hardplastic autootjes meer) en stapt er weer af. "Boekje lezen?"Aniek lijkt al helemaal aan de nieuwe situatie gewend. Ze geniet van alle visite, van de kadoos die uitgepakt moeten worden en van alle aandacht die ze krijgt en nodig heeft. Teigetje moet nog wel regelmatig in een doek gewikkeld in haar armen liggen, 
net als de babypoppen die ze heeft gekregen.
Ze heeft nog geen idee van de waarde van dat ventje. Straks gaan ze samen in de bakfiets, samen spelen, samen vechten om aandacht, samen op de achterbank en als het een beetje meezit samen papa en mama begraven. Voorlopig blijft het nog bij samen op de foto, maar dat vindt ze ook al geweldig.
Wat is daaat?
De fameuze waaromfase is nog niet aangebroken, maar Anieks nieuwsgierigheid neemt soms vermoeiende vormen aan. De hele dag klinkt het: "Wat is dat? Wat ben je aan het doen? Wat is dat voor een dier? Wat is die aan het doen?" En dat alles met een volleerde zeurstem op het eind.
Vooral de eerste vraag levert nog wel eens problemen op. Niet als ze er keurig bij wijst.
"Wat is dat?"
"Een waterpok."
Wel als ze met de duim in de mond en de andere hand strak om Teigetje zomaar een "Wat is dat?" in de lucht gooit. Dan doe je maar een gok: "Dat is een pony in de wei" terwijl ze misschien toch dat ronkende geluid van die brommer bedoelde.
