Mijn meertje
Met de kids gaat alles voorspoedig, maar laat ik het nu eens lekker over mijn meertje hebben. Van de week ben ik er waarschijnlijk voor t laatst dit jaar geweest. Op ons traditionele fietstochtje door de polder komen we er elke keer langs. Vanaf het fietspad is het een onooglijk watertje waar af en toe wel eens wat Bemmelaren en honden in duiken. Vorig jaar vond ik een paadje waarover je aan de verre kant van het meertje kunt komen, niet ver van de plek waar we van de winter nog schaatsten. Daar is een klein strandje wat ik altijd voor mezelf heb en waar ik ongezien in mijn blote kont het water in kan duiken. Het water is er kristalhelder en met een beetje moeite kan ik me een jongeling uit een Zweedse film of een Hesseboek wanen, die op zwoele dagen de onmetelijke natuur inwandelt en met een korenaar op zijn lippen de verte in staart. Met dit verschil dan dat ik in de verte de boten op de Waal, de fietsers op de dijk en de zandwagens bij de baggermachine kan zien en horen. Maar wat wil je op een kwartiertje fietsen van huis?
Van de week had ik er een ontmoeting met een forse vis, waarschijnlijk niet inheems, want oranje met wit. Hij dreef wat vlak bij het strand. Als ik erheen liep zwom hij weg, zo langzaam dat ik met hem op kon lopen. Dat soort avonturen dus. Mag ik toch ook best vertellen als er geen bunz bij is?
gepost door Marc ter Horst @ 21:06
0 reacties:
Een reactie posten
Aanmelden bij Reacties posten [Atom]
<< Homepage