Op het eiland
Als je Aniek moet geloven, zitten bijna alle dieren uit de polder momenteel op Terschelling. "Kievit is er niet. Kievit op het eiland." Is wel een beetje mijn schuld, want toen we net terug waren van vakantie zei ik bij een lege wei dat de pony's misschien wel op vakantie waren. Aniek maakte er meteen van "Pony's zijn met de veerboot. Pony's zijn naar het eiland". En Loekie, die gewoon thuis was, was "terug van vakantie geweest".
Toen we vanavond dus weer geen haas, geen kievit en geen grutto zagen waren ze vast op het eiland. En de poes die we zagen was "niet op het eiland". Wat een mooi eiland moet dat zijn, met alle dieren die je niet ziet.
Vanmiddag trouwens ook nog samen plassen gestampt.
Teigetje in het riet
Alarmerend telefoontje uit Huissen van de week: een eend was er met Teigetje vandoor gegaan toen Aniek de eenden met Mien brood ging geven. Ze hadden hem doodleuk uit het fietsmandje van Aniek gegrist, waarop oma er boos achteraan ging en de eend in kwestie de plas op was gevlogen waar Teigetje dus in viel. Buurtgenoten verloren een dure hondenriem in een vergeefse reddingspoging en een paar dagen later schijnt ie nog gesignaleerd te zijn ergens in het riet, onbereikbaar. Aniek maalt er niet echt om en vindt de stand-in ook wel best.
Toen we haar vertelden over pasgeboren neef Tom waar we op bezoek waren geweest wist ze te vertellen dat ze ook een broertje kreeg. "Moet je nog even wachten, baby komt uit de buik van mama". Zo is het maar net. Erg lang kan het niet meer duren.
Dokterspullen
Vanmiddag naar de kermis in Bemmel geweest. Aniek keek haar ogen uit. Behalve bij Dribbel had ze er nog nooit een gezien. De draaimolen was natuurlijk favoriet, al had ze ook wel in de botsautootjes gewild. Bij het touwtje trekken krijg je tegenwoordig niet meer wat er aan het touwtje zit, maar trek je gewoon een paar keer aan een touwtje en mag je daarna een plastic prul uitzoeken. De dokterspullen leken ons wel wat, want daar heeft ze de afgelopen dagen aardig ervaring mee opgedaan. Eerst een paar dagen koorts en daarna onherkenbaar veranderd: geen appelsap, geen tv, geen boekje, geen papa en mama. Alleen maar over de vloer gerold, geschopt en met het hoofd gebonkt. Om helemaal gek van te worden. Vandaar dus achtereenvolgens naar huisartsenpost, huisarts, prikzuster, kinderarts en nog een kinderarts en dat alles binnen een week. Kun je nagaan hoe gezellig het hier was. Bij de dokters veranderde Aniek keer op keer in een brave en kerngezonde peuter die braaf met blokken ging spelen en tot 
twee keer toe onverschrokken toekeek hoe haar bloed werd geprikt. Je zou bijna denken dat haar hele gedrag thuis een extreme vorm van peuterpuberen was. Inmiddels weten we beter, want Aniek is goddank weer helemaal de oude, na de laatste paar dagen bij wijze van nazieken als een soort Maggie Simpson in slaapzak door het huis geschuifeld te hebben. Dus inmiddels weet Aniek wel raad met de plastic stethoscoop, injectienaald en mondspiegeltje. Met wat extra plakband bleef het spul zowaar een middagje heel.
Kikkertjes
Gisteren weer eens een rondje over de dijk gefietst. Het was er gewoon te warm voor de afgelopen tijd. Inmiddels vallen er voortdurend fikse buien. Ik wees Aniek op een grote stapelwolk. "Kan er niet bij", zei ze, "moet je, moet je... uhm". Ze moest even denken. "Moet je met een ladder!"Op de dijk zagen we steeds meer kleine bruine kikkertjes (of padden kan ook). Het was bijna slalommen om er geen plat te rijden. Ik las op internet dat ze bij droog en heet weer wachten voordat ze hun plas verlaten en dan bij de eerste regen massaal aan de wandel gaan. Beetje lullig voor het exemplaar dat we hebben opgepakt en even later terugzetten in het gras aan de kant waar hij dus kennelijk vandaan kwam. Kon ie weer opnieuw beginnen.
