Met de trein
We zijn voor het eerst met Aniek in de trein geweest en dat was een groter succes dan de bus. Al zat ze wel de hele heenweg met een trillend lipje en grote ogen naar buiten en naar haar medepassagiers te kijken. Toen in Sonsbeek in de waterspeeltuin gespeeld, onder de waterval door, eendjes gevoerd, hert gevoerd (dat net zn gewei ietwat bloederig was verloren) en chique appelsap met muffin gehad.Eenmaal thuis was ze zo ontzettend moe dat ze zelfs geen pannenkoeken wilde. Maar 's middags weer hartstikke fit en lekker in het zonnetje geholpen met onkruid wieden, de stoep vol krijten en fietsen (nou ja...) op de driewieler die we gisteren op de winderige vrijmarkt op de kop hadden getikt.'s Avonds ook nog eens voor het eerst zonder paniek de haren gewassen en lekker frietjes gegeten. Kortom: echt een dag om als een goede vader eens een lekker traditioneel tevreden stukje aan te wijden.
Lente
Eindelijk is het lente en gelukkig kunnen we ons ook weer met dit soort futiliteiten bezighouden, nadat we gisterenochtend bij de extra echo in het Radboud hoorden dat onze recente zorgen over Nico helemaal overbodig zijn. 's Middags dus opgelucht met Aniek de polder in. Broodje gegeten op de rand van de defensiedijk met uitzicht op de grutto's en kievits. Het lijkt wel een mangrove hier nu de temperaturen wat hoger zijn, het hoge water allerlei slierten achterlaat in struiken en hekken en de vogels tekeer gaan als in het dichtste Amazonewoud.
Buiten spelen
Niet dat daar nou zo heel veel van komt, want op de een of andere manier roert maart nog onvermoeibaar zijn staart. Maar tussen de buien door brengt Aniek haar tijd het liefst in de tuin door. Voor ons ook wel handig, want we hebben geen kind aan haar. Behalve dan als ze een beetje water nodig heeft voor haar emmertje dat ze in de kiepwagen giet en dan weer in een plastic schelpje totdat er nog twee druppels overblijven die in haar gietertje gaan waarmee ze vrolijk de bloempjes begiet. Of als haar handjes weer vies zijn van het in de zandbak spelen, bijna voortdurend dus. Met het vullen van de zandbak kwam trouwens de vervulling van een bijna levenslange droom binnen bereik: het zandkasteel. Ze had het Bert en Ernie al talloze malen zien maken in een boekje, Pandi had er zelfs een vlagje bovenop gezet en met mama kijkt ze geregeld naar een akelig programma met dito titelliedje over mensen in mensenpakken die wonen in een zandkasteel. "Zandkasteel maken" was dus het eerste wat ze riep na van de ontroering te zijn bijgekomen toen we wat zand in de zandbak hadden gedaan. Wat blijkt? Een emmertje vullen met zand en omkeren levert al een zandkasteel op dat de bunz tevreden stelt. Ik dacht dat er toch minstens wat kantelen en een tunnel nodig waren.
