Is het nu gisteren of vandaag?
"Is het nu gisteren of vandaag?" Aniek kijkt er misschien wel net zo verward bij als wij. Maar algauw hebben we door waar ze op doelt. Net op de terugweg van het dinomuseum hadden we het er nog over. Het dinomuseum? Tja, dat leek ons een goed idee voor de zondag toen de gemiddelde lichaamstemperatuur hier in huis eindelijk weer eens onder de 38 was gezakt. Aniek wilde graag echte dinoskeletten zien en is door een raar misverstand sowieso gek op musea. En Simon houdt eigenlijk alleen van dieren als ze gevaarlijk zijn en grote tanden hebben. Dat bleek diezelfde ochtend nog wel toen Pimmetje, Pammetje en Brammetje naar het strand gingen en op zijn dringend verzoek een haai tegenkwamen. Mijn dappere poging om de kaboutertjes te laten ontsnappen mocht niet baten. Meneer stond erop dat ze in de bek van de grote haai verdwenen. Maar toen hij in het museum oog in oog stond met de eerste de beste papiermaché dino moesten we hem dragen en prevelde hij "Ik wil zo graag naar huis". Toch nog koortsig waarschijnlijk. Op de terugweg van het museum dus hadden we het er over wat een karakter Aniek toonde door zich zonder blikken of blozen de hele dag aan de afspraak van gisterenavond te houden, toen mevrouw er voor koos haar bordje warme eten te laten staan zelfs als dat betekende dat ze morgen (vandaag dus) niets te snoepen zou krijgen en er ook niet om mocht zeuren. Nooit gedacht dat ze de gevolgen ervan zou kunnen overzien en dragen. Petje af. Om op haar vraag terug te komen: waarschijnlijk bedoelde ze dus "Is het nog vandaag of al morgen?" Helaas voor haar: het is nog vandaag, zoals altijd eigenlijk.
Zelf doen
Goede kans dat er zo'n twee jaar geleden al een blog was met deze titel, want Simon gaat in sommige opzichten rap zijn zus achterna. Voorlezen voor het naar bed gaan is hem al niet meer genoeg. Hij wil een boekje mee in bed en we moeten het licht aan laten. Iets wat zijn zus allang weer heeft opgegeven. 's Ochtends echoot zijn stem Anieks "Mag ik in het grote bed komen?" minstens zo dwingend. Aan tafel klinkt het voortdurend "Zelf doen!" en dan gaat het meestal over het boterhammen smeren. Iets wat zijn zus allang kan, maar meestal uit pure luiheid vertikt te doen. Als we dan ingrijpen omdat meneer een half pak boter op zijn boterham heeft liggen (en soms de andere helft aan zijn vingers) moet je uitkijken dat je geen mes naar je hoofd krijgt. Wat temperament betreft lijkt hij zijn zus dus zelfs naar de kroon te steken. De straf die we Aniek dan altijd gaven en die bij haar zelden meer nodig is, mist bij Simon volledig zijn uitwerking. Als we hem op de gang zetten en hem er even later af willen halen omdat zijn "straf" er wel weer op zit verkiest meneer om nog even op de gang te blijven. In het ergste geval doet hij het er zelfs om, gaat hij grote zus liggen treiteren terwijl zij net rustig met een kussentje op de grond bij de luidspreker muziek ligt te luisteren, kijkt me aan en vraagt: "Mag op de gang?" Laten we het er maar op houden dat hij zijn zus ondanks alles als een soort idool ziet die hij in alles probeert na te doen. Dus wil hij ook zelf tandpasta op zijn borstel doen. Vanavond lag Aniek al op bed, moest ik haar nog een extra knuffel (Zebra) geven en kijkt Simon me ietwat bedenkelijk aan als ik terugkom op de badkamer. “Zeep” zegt ie. Ik ruik aan zijn tandenborstel, zie het nalekkende zeeppompje staan en begrijp dat hij wederom weer iets teveel zelf wilde doen.
