Nico
Vandaag voor de tweede keer naar de verloskundige en nu was Nico (werknaam) wel oud genoeg om fatsoenlijk op de foto te zetten. Daar ligt ie lekker op z'n ruggetje, al zal dat voor hem (m/v) 
niet zo gek veel verschil maken: onder of boven. Hij dartelde vrolijk rond in het vruchtwater, zoals wij vorige week nog in het dode-zeebad van de sanadome probeerden na te doen. Heerlijk warm en geen enkel benul van de wereld om hem heen. Bij ons drong het besef nu goed door dat we een nieuw wezentje in ons midden hebben. We konden hem heel goed zien, doordat ie er steeds weer anders voor ging liggen. Vanaf haar speelhoekje op de grond, waar ze toch maar mooi een felgele graafmachine had aangetroffen, staarde Aniek ietwat verwonderd naar mama die daar lag en papa die met die vreemde vrouw bij de monitor stond. Eenmaal thuis lieten we haar de foto zien en constateerde ze een beetje aarzelend: "baby".
Loekalike?
Vanaf de dijk had ik al een paar keer een paard gezien met de looks van onze Loek. Onder andere laatst op weg en terugweg van het schaatsen, dat er dus toch nog van is gekomen. Gaaf om op je schaatsen te komen waar je lopend of zwemmend nooit komt en wat je vanaf de dijk altijd ziet. Kleine bootjes vastgevroren, in de verte de skyline van Nijmegen, overvliegende ganzen die hun water kwijt zijn. Het is nu weer van hun.
Vandaag dus met Aniek over modderig hobbelpad naar Loekies nieuwe wei waar hij en zijn nieuwe maatje nieuwsgierig opkijken van hun suffe gegraas. Loekie uit een "brrrrhhoehh" van herkenning (?) en loopt in onze richting zoals we het van hem kennen, de andere knol er achteraan. Hij kaapt aardig wat brood voor Loeks brede neus weg, maar we zorgen natuurlijk dat Loek meer dan zijn deel krijgt. Het kan ook een lookalike zijn, maar dan was de ander er vast eerder bij geweest, gehaaid als ie is. Ik wil graag geloven dat Loeks herkenning van die man op de fiets met dat meisje met parmantig mutsje op en die zak oude boterhammen onder de snelbinders hem de voorsprong gaf die een lookalike niet had gehad en wel nodig was om zijn ietwat meer gestroomlijnde kompaan te snel af te zijn. We houden het er dus lekker op dat we Loekie hebben gevonden.
Daarna het geheime paadje de dijk op en dan naar de defensiedijk. Ik wil graag eens kijken naar wat ik in het onvolprezen dorpsblaadje heb gelezen. 
Daar stond dat hier 120 passen van het elektriciteitshuisje sporen van bevers zijn te vinden. Edith had laatst ook al een poging gewaagd, maar was over de vogelaars gestruikeld. Aniek voorop op haar blauwe laarsjes over het glibberige pad: "Bever zoeken". Ze roept een paar keer "Daar!" alsof ze overal bevers ziet. Lijkt me sterk, maar in het water vinden we inderdaad een kennelijk omgeknaagde boom. Zelfs voor een leek als mij is duidelijk dat dit niet door een bijl of kettingzaag is omgevallen. It's a wilderness out there. Vijf minuutjes fietsen van huis.
niet zo gek veel verschil maken: onder of boven. Hij dartelde vrolijk rond in het vruchtwater, zoals wij vorige week nog in het dode-zeebad van de sanadome probeerden na te doen. Heerlijk warm en geen enkel benul van de wereld om hem heen. Bij ons drong het besef nu goed door dat we een nieuw wezentje in ons midden hebben. We konden hem heel goed zien, doordat ie er steeds weer anders voor ging liggen. Vanaf haar speelhoekje op de grond, waar ze toch maar mooi een felgele graafmachine had aangetroffen, staarde Aniek ietwat verwonderd naar mama die daar lag en papa die met die vreemde vrouw bij de monitor stond. Eenmaal thuis lieten we haar de foto zien en constateerde ze een beetje aarzelend: "baby".
